Autyzm dziecięcy wg. klasyfikacji ICD-10 należy do Całościowych Zaburzeń Rozwoju. Trudności w oparciu, o które rozpoznaje się zaburzenia ze spektrum autyzmu osadzone są w trzech podstawowych obszarach: rozwój społeczny i uczestniczenie we wzajemnych interakcjach społecznych, komunikacja oraz obecność sztywnych wzorców zachowania i specyficznych zainteresowań.
Analizując epidemiologię ASD w ostatnich kilkudziesięciu latach obserwuje się sukcesywny wzrost występowania tych zaburzeń w populacji. Obecne badania przeprowadzane w Stanach Zjednoczonych wskazują, że 1 na 68 dzieci otrzymuje diagnozę ASD.
Wieloletnie analizy dotyczące etiologii ASD nie doprowadziły do wskazania jednego czynnika odpowiedzialnego za wystąpienie autyzmu. Na pojawienie się ASD ma wpływ wiele czynników, wśród nich, za najważniejsze uznaje się: genetyczne, środowiskowe i neurobiologiczne. Badania nad funkcjonowaniem osób z ASD koncentrują się w ostatnich latach na obszarze zakłóconego działania tzw. „mózgu społecznego” czyli pewnych pierwotnych deficytach w zakresie rozwoju społecznego.
W praktyce oznacza to sytuację, w której dziecko nie wykazuje preferencji wobec bodźców społecznych – tak jak się to dzieje w prawidłowym rozwoju. Nie kieruje w sposób wystarczający swojej uwagi na twarz czy głos ludzki. Częściej kieruje ją na przedmioty, a nie osoby, a co za tym idzie ogranicza sobie możliwość „uczenia się świata”. Osłabiona preferencja wobec bodźców społecznych sprawia, że dziecko w ograniczony sposób naśladuje zachowania społeczne i komunikacyjne. To powoduje, że „zamyka” sobie drogę do rozumienia otaczającego je świata i pełnego w nim uczestniczenia. Obserwacja zachowania, mowy, mimiki, gestykulacji jest niezbędnym czynnikiem rozwijania przez dziecko komunikacji, rozwijania rozumienia sytuacji społecznych, a także adekwatnego reagowania na nie.